Je gaat naar een feestje waar je niemand kent. Bij het openen van de deur hoor je muziek en geroezemoes van kletsende mensen. Je ziet veel feestgangers staan en van binnen deins je wat terug. Uiteraard laat je dat niet merken en zelfverzekerd stap je over de drempel.
Van binnen voelt het anders, ben je nog niet over de drempel gestapt.
Een snelle scan door de ruimte. Bij wie kun je aansluiten. Waar ben je welkom.

Je besluit om eerst onopvallend een drankje te gaan halen. Dat kun je goed, aanwezig zijn zonder op te vallen. Je kunt trouwens ook goed opvallen zonder er te zijn.
Ondertussen gaat het scannen door. Niemand ziet je. Opeens voel je je weer klein. Zo ging dat vroeger vaak ook. Je gedachten gaan terug in de tijd: ‘Wat moest je doen en vooral ook laten om erbij te horen. Een plek te verdienen.’

Met een glaasje witte wijn in de hand kijk je wat vrijer rond. Sluit aan bij een groepje. Ze groeten en maken ruimte voor je. Je krijgt een plek in de groep.
Op dat moment realiseer je je, dat je geen plek meer hoeft te verdienen, dat je er niet voor hoeft te werken. Je hoeft je niet mooier of leuker voor te doen dan je bent.
Van binnen stap je nu ook over de drempel en je bent aanwezig.

Zelf heb ik vaak moeite gehad om mijn plek te vinden, in te nemen.
Op een feestje, een ouderavond, een vergadering.
Altijd aan het scannen, wat wel, wat niet, ben ik welkom.
Bang om er niet bij te horen, bang om een kleur te krijgen als ik iets vroeg of zei, bang om iets fout te zeggen. Weinigen zullen dat aan mij gemerkt hebben. Wat was ik goed om zogenaamd zelfverzekerd over de drempel te stappen en van binnen onzichtbaar om het hoekje van een deur te kijken. Wachtend, afwachtend, tot ik de moed had om de stap over de drempel te zetten.

Wat wilde ik graag zijn zoals ‘de anderen’ die zonder problemen hun plek innamen.
(Of dat ook echt zo was, heb ik me toen nooit afgevraagd.)

Het heeft mij erg geholpen om bezig te gaan met mijn persoonlijke ontwikkeling.
Vooral familieopstellingen was voor mij de juiste sleutel. Het gaat hierbij veel over plek.

Iedereen heeft een plek die vaststaat vanaf de geboorte. Je bent een kind van je ouders en je bent de 1e, 2e,…. in de kinderrij.

Het werkelijk gaan staan op de juiste plek was voor mij essentieel. Het besef dat ik er niet voor hoefde te werken, te verdienen, gaf zoveel rust. Bewust was ik me dat als volwassene uiteraard al wel, maar onbewust waren er belemmerde overtuigingen.
Tegenwoordig klopt het, van buiten en van binnen, bewust en onbewust.
In de bovenstroom en in de onderstroom.

Het vinden en innemen van mijn plek. Mijn eigen plek.
Niet meer afhankelijk van de mening van wie dan ook.
Vinden ze me leuk? Fijn. Vinden ze me niet leuk? Prima.

Hoe is dit voor jou?

Hoe doe jij dat?
Moet je je plek krijgen of veroveren?
Neem je je plek in?
Heb jij je plek al ingenomen?
Ineke Geertsema