De kracht van het uitstellen.

Ken je dat, dat je echt iets MOET doen?
Dat het nodig is voor je werk, in huis of voor je familie en dat alles in je roept: NEE?

Geen zin, moe, teveel, duidelijk niet willen.
Op welke momenten heb je dat en lukt het echt niet?
Is de klus ingewikkeld, of zijn er misschien 100 andere dingen die ook nog  eerst moeten?
Zelf heb ik uitstelgedrag als er veel te doen is. Of als het iets is wat ik niet goed kan overzien. Of iets waar ik niet zo goed in ben.
Als ik veel moet doen, ga ik thee drinken en ondertussen lijstjes maken.
En vooral aandacht besteden aan dingen die nu niet hoeven. Opruimen, de was, boodschappenlijstje, social media. Dan voelt het snel als zóveel, dat ik helemáál nergens meer aan toe kom.

Een schreeuwend stemmetje van binnen die steeds harder gaat roepen: NEEHEE!

Ik wil niet.
Ik heb geen zin.
Ik kan het niet.
Ik heb geen idee hoe het moet.
Ik moet al zoveel.
Altijd moet ik iets.

En zegt dan: ‘Ik ga zo beginnen.’
Eerst nog even een was in de machine. En wat spullen uit de droger halen.
Gelijk maar even opvouwen en in de kast, dan is dat maar aan de kant.
Wat ligt die kast vol. Je kent dat  wel, zo’n plank die net te hoog is en waarbij je niet altijd zin hebt om een krukje te pakken als er iets bij moet.  Dat wordt dus op de gok omhooggooien en dat wat er uitsteekt nog een beetje na-proppen en dan snel de deuren dicht.

Voordat ik bewust een keuze heb gemaakt, is de bovenste plank leeg.
En de vloer vol: lakens, moltons, overtrekken, kussenslopen.
Hoeveel lakens heb ik eigenlijk en in welke maat.
Hum, heb ik dat allemaal nodig? Er kan toch echt wel wat weg.

Maar dan hoor ik de stem  van mijn moeder.
‘Dat doe je toch niet weg kind?
Bewaar het nu maar, want je weet maar nooit.
Je hebt het nu en als je later weer iets nodig hebt, dan is er misschien te weinig geld.
Zonde om weg te gooien, het is toch nog goed?’

Ja, wel goed. Maar vaal en niets past meer bij elkaar. Twintig verschillende kussenslopen, lakens van de bedden van de kinderen die al tien jaar niet meer thuis wonen. Geen 1-persoons bed meer in huis.

Maar ja, je weet maar nooit.

Klopt, en weet je moeder: het komt wel goed. Ik ben het namelijk waard om spullen te hebben die niet vaal en dun, maar  zacht en mooi en zijn. Kleuren waar ik blij van word, iedere keer als ik ze zie.  Het is fijn om spullen om me heen te hebben die bij me passen. Dat ben ik namelijk waard. Net als jij dat ook was.

En NU ga ik beginnen, met een zeer opgeruimde bovenste plank.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *