Loop je nog altijd in de schoenen van je vader?

Je bent volwassen.  Ruim zelfs. Je hebt een baan of een eigen bedrijf.
Geslaagd en succesvol.  Volgens de buitenwereld.
En toch kraakt er soms iets. De schoenen van je vader. Je beseft ineens dat je ze nog steeds vaak draagt.

In de loop der jaren zijn die schoenen versleten.
Je vader heeft er op gelopen, zijn vader ook en zijn opa ook.
Jijzelf ook al weer heel wat jaren.
De neuzen zijn kaal, het profiel is versleten en de demping is er volledig uit.
Maar ze zijn zó vertrouwd.

Nieuwe schoenen staan er al lang naast. Je hebt ze zelf in een dolle bui gekocht.
Af en toe trek je ze aan. Soms kort, soms wat langer.
Ze zijn nog wat stug en glanzen.  De zolen hebben hun profiel en de demping is prima. Ze ruiken naar nieuw.  Eigenlijk zijn ze best mooi.

Maar deze schoenen zijn zo anders dan die van je vader.
En zijn vader. En diens vader. Je twijfelt steeds vaker.
Zal ik vandaag de schoenen van mijn vader aandoen of toch mijn eigen.

“Zal ik het pad van hem blijven lopen of toch mijn eigen?”

De loyaliteit naar hem is zo groot.
Maar het verlangen naar je eigen pad is nog groter.

Opeens, op een dag,  ben je je bewust dat de schoenen van je vader niet comfortabel lopen, je krijgt blaren, het schuurt, ze passen je net niet. Je weet dan dat je de schoenen een mooie eervolle plek gaat geven. Je bedankt de oude, versleten, vertrouwde schoenen voor al het goeds dat je hebt gekregen en geleerd.

Je bent NU klaar om je eigen schoenen te gaan dragen. Iedere dag.
Je eigen weg te kiezen. Alle wijsheid uit je oude schoenen neem je mee.

En je gaat lopen, stap voor stap voor stap, steeds sneller tot je rent, het gevoel dat je vliegt.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *