Welke vrouw laat jij zien aan anderen en aan jezelf? Is dat een vrouw die lijkt op je moeder, je zus of je oma? Een vrouw die je vader zo graag zag? Misschien het kleine lieve meisje, of juist de stoere vrouw die voor niemand bang is?

Welke vrouw staat bij jou op de voorgrond?

Klopt dat beeld met wie je werkelijk bent? Of is er een andere vrouw in jou die staat te springen om gezien te worden?

Deze afbeelding kwam ik tegen en het raakte me.

Een oervrouw met lang haar, een vrouwelijke jurk aan die met de wind en haar meebeweegt, een houten stok in de hand, brandend vuur in een schaal, op het strand, met een zon die langzaam in de zee zakt. Dat kan me ontroeren. Ik zie een vrouw die reageert vanuit haar natuurlijke zijn. Met de zachtheid en de warmte van de ondergaande zon. En dan de vlammen. Een vuur met warmte, licht, maar ook met de power van brandende levensenergie. Rechtop staat deze vrouw op het strand met een zee van ruimte achter zich. Een wijze vrouw die reageert vanuit zichzelf. Vanuit haar natuurlijke zijn. Met zoveel power en tegelijk heel veel vrouwelijke zachtheid. Deze vrouwelijkheid straalt een enorme kracht uit.

Ze voelt zich mooi en is daarom mooi. Ze voelt zich zacht en is daarom zacht. Ze voelt zich krachtig en is daarom krachtig.

Dit beeld ontroert me omdat ik naar haar verlang. Verlang naar het helemaal zijn van deze vrouw. In alle vrijheid. Te zijn wie ik werkelijk ben, omdat ik dat niet altijd ben.

Als ik teveel mee ga in de waan en de hectiek van de dagen dan laat ik me soms vertegenwoordigen door de vrouw die net als haar vader geen risico’s durft te nemen. Of de vrouw die zoals haar moeder haar kwaliteiten niet voluit gebruikt omdat dat als vrouw niet zo hoort. Of de vrouw die als nakomertje zich aanpast om er maar bij te horen. Of de vrouw die vanuit haar systeem van herkomst goed geleerd heeft, dat gewoon doen gek genoeg is.

Vertegenwoordigers genoeg aanwezig voor mij om onbewust uit te kiezen.

De vrouw van de afbeelding maakt gebruik van al haar kwaliteiten. Haar volledige potentie van binnen uit. Niet gehinderd door haar verleden omdat dat haar gemaakt heeft wie ze nu is. Niet bang voor de toekomst, want dat is nog ver weg. Ze kan volledig zijn in het nu. Ze hoeft geen gebruik meer te maken van een masker. Die heeft ze al lang geleden afgelegd. Ze heeft gekozen voor zichzelf.

Helemaal. Volledig. Vrijuit.

Wat een ruimte, wat een mogelijkheden, wat een vrijheid. Ze doet wat ze wil. Ze kiest en doet alles van binnenuit. Fluistert en roept naar de maan en de zon:

JAAAAAA

IK ben er – IK mag er zijn – IK leef

Zonder angsten, zonder beperkingen, zonder iets of iemand die haar tegenhoudt. Ze is zo mooi van binnen en dat straalt ze uit. Iedereen kijkt naar haar. Zoals ze loopt, zoals ze staat bij het licht van de maan en de vlammen van het vuur aan de oneindige kustlijn.

Ruimte. Vrijheid. Kracht.

Iedereen zou deze vrouw willen zijn. En kunnen zijn als ze de stap durven te zetten naar zichzelf. Niet bang voor afwijzing. Alleen het volgen van haar eigen pad. Niet meer en vooral ook niet minder. Met minder neemt ze namelijk geen genoegen.

Wat zou ik graag altijd deze vrouw willen zijn. De vrouw die ik ben.

Ineke Geertsema